Acceptatie en schoonheid van de realiteit.

In 2020 ben ik, Hans Balk, 65 jaar geworden. Toen ik klein was, was dat de leeftijd dat je stopte met werken en aan het laatste deel van je leven begon. Tijden zijn veranderd; nu is het vaak de start van een nieuwe inhoud geven aan je leven.

Toch ben je er zomaar. 65 jaren achter de rug, maar niet het gevoel te hebben dat je het grootste deel achter je hebt liggen. Wat gaat het snel en als je dan foto’s bekijkt van vroeger, zie je wat een invloed de tijd op ons heeft. Ons leven is een flits in de tijd en in die flits veranderen wij.

We leven in een tijd waarin we niet uitgepraat raken over hoe we ons jonger kunnen voelen en er jonger kunnen uitzien. Het lijkt wel of we zijn vergeten dat ouder worden onderdel uitmaakt van de natuurlijke levenscyclus. Zijn we bang om ouder te worden? Het is de bedoeling dat we ouder worden. Het is goed om te weten dat we hier niet voor altijd zijn, omdat het ons helpt de tijd te koesteren die we hebben.

Ouder worden geeft diepte, karakter en echtheid. Is het niet doodvermoeiend om je vast te klampen aan jeugdigheid, symmetrie en volmaaktheid? En strijd te voeren die je toch niet kunt winnen..
We hebben de neiging om vergankelijkheid te negeren. We hebben er geen controle over, maar het is er, hoe goed je ook je best doet om het niet te zien. Willen we vergankelijkheid stoppen, dan proberen we de realiteit te stoppen. En dat is onmogelijk.
Gebruik vergankelijkheid daarom juist om te genieten, ieder moment.
Als je het leven volledig accepteert, ongeacht de levensfase waarin je zit en ook als het leven tegendraads is geweest, dan zie je de schoonheid van vergankelijkheid in je spiegelbeeld en profiel!

Deze vergankelijkheid, deze onontkoombare realiteit, heb ik vastgelegd in 100 portretten van 1 jaar t/m 100 in het jaar 2020; het jaar dat ik 65 werd.

Hans Balk